Bzy i bezy.

Oraz mój koszyk z papierowej wikliny.

Papierową wiklinę podziwiam od dawna. Uwielbiam podpatrywać to co można z niej wyczarować. Oczywiście odzywa się tutaj moje zamiłowanie do recyklingu, a zwłaszcza, do recyklingu ładnego i użytecznego.

Tutki z papierowej wikliny zrobiłam bardzo, bardzo dawno temu. Wyleżały się, przekładałam je z miejsca na miejsce i mało brakowało a wyrzuciłabym je podczas remontu.

W końcu coś mnie tknęło (natchnęło) i wzięłam się do roboty. Podstawa to dwie tekturki (jedna oklejona taśmą, bo w pierwotnym założeniu koszyk miał być osłonką na sadzonki ziółek), sklejone ze sobą.

Tutki bazowe wklejone między tekturki, a dalej czysta przyjemność: plecenie :) Wyszedł trochę krzywy, ale i tak jestem bardz dumna.

Samo plecenie zajęło mi jeden wieczór. Później malowanie, lakierowanie i materiałowa osłonka. Wczoraj do osłonki doczepił się taki, całkiem niczego sobie, czarny kwiat wykonany dosłownie w 15 minut (z falbanki odciętej z pewnej bluzki).

Niestety w najbliższym czasie nie zapowiada się na plecenie czegokolwiek, gdyż tutek brak. A zwijanie ich jest tak nudnym zajęciem, że prędko tego nie uczynię.

Na koniec częstuję mrożoną kawą zbożową (cóż, taka konieczność – zwykłą mogę wypić od święta) i tytułowymi bezami na mufinkach pod bzem :)